Η ενημέρωση γύρω από τις ονομαζόμενες «παραϊατρικές ειδικότητες» είναι ελάχιστη. Η πληροφόρηση ελλιπής και ενίοτε διαστρεβλωμένη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν και δικαίως ζητούν να μάθουν αλλά με τρόπο έγκυρο και αξιόπιστο. Βασική αφορμή γι’ αυτό το κείμενο είναι η απόσταση, αυτό το είδος απόστασης που οδηγεί σε αδράνεια.
Στην Ελλάδα, βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, εναλλακτικές μέθοδοι θεωρούνται αυτές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντί της συμβατικής ιατρικής, μπορούν να κάνουν διάγνωση και να δώσουν θεραπευτική αγωγή. Τέτοιες είναι η ομοιοπαθητική και ο βελονισμός. Συμπληρωματικές μέθοδοι ονομάζονται αυτές που συμπληρώνουν – συνοδεύουν την συμβατική ιατρική ή την εναλλακτική μέθοδο για ταχύτερα αποτελέσματα. Αυτές δεν κάνουν διάγνωση και δε συστήνουν φαρμακευτικές αγωγές. Η ρεφλεξολογία, η αρωματοθεραπεία και πολλές άλλες ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Η λέξη θεραπεία και τα παράγωγά της λίγο-πολύ δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται από αυτούς που ασκούν αυτές τις μεθόδους. Δεν πρέπει να ισχυρίζονται ότι θεραπεύουν κάτι συγκεκριμένο αλλά με την προσέγγισή τους φροντίζουν όλο το σώμα. Αυτά ανήκουν στο τυπικό σκέλος.
Στη συνέχεια του κειμένου, χωρίς πρόθεση να αναιρέσω τα παραπάνω, θα χρησιμοποιώ τον όρο «εναλλακτικές θεραπείες» για όλο το φάσμα αυτών των μεθόδων. Οι λόγοι είναι η συντομία και η ευρεία χρήση του όρου που τον καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο και κατανοητό.
Υπάρχει μια μεγάλη λίστα εναλλακτικών θεραπειών. Κάποιες έχουν αρχαία προέλευση και κάποιες άλλες είναι περισσότερο σύγχρονες. Αυτές που έρχονται από τα βάθη των αιώνων εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά από αρχαίους πολιτισμούς. Στην αρχαιότητα, η στενή επαφή των ανθρώπων με το φυσικό τους περιβάλλον οδήγησε στη μελέτη και παρατήρησή του. Αντιλήφθηκαν ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος ενός μεγάλου συνόλου. Οι ίδιοι κανόνες που υπάρχουν γύρω του διέπουν και τον ίδιο. Η ισορροπία των στοιχείων του φυσικού κόσμου κρατάει και τον άνθρωπο σε ισορροπία. Οποιαδήποτε διατάραξη αυτής της ισορροπίας οδηγεί σε διαταραχή, δηλαδή σε ασθένεια. Οι ιατρικές μέθοδοι της εποχής, από την Ασία μέχρι την Αμερική, στηρίχθηκαν σ’ αυτή τη γνώση και οδήγησαν τους θεραπευτές σε φυσικές μεθόδους ίασης των ασθενών.
Αιώνες αργότερα, στην Ευρώπη αρχικά και στη συνέχεια σε όλο το Δυτικό κόσμο, αυτή η πορεία της ιατρικής ανατράπηκε την περίοδο του Μεσαίωνα. Η αρχαία γνώση πολεμήθηκε σφοδρά και σχεδόν εξαφανίστηκε. Κατάφερε να επιβιώσει μόνο μέσα από οικογενειακές παραδόσεις και ελάχιστους πρακτικούς ιατρούς.
Για πολλά χρόνια, οι εναλλακτικές θεραπείες, παρέμεναν στο σκοτάδι. Στην Ασία, η χρήση τους δεν έσβησε όπως στον υπόλοιπο κόσμο και συνέχισαν να τις εφαρμόζουν. Σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη βρήκαν καταφύγιο για αιώνες και έγιναν μόνιμο κομμάτι της κουλτούρας αυτών των λαών. Ευρωπαίοι, όπως ο Marco Polo, οι οποίοι ταξίδεψαν στην ανατολή εκείνη την εποχή έχουν γράψει γι’ αυτές και τα οφέλη που δέχθηκαν.
Ουσιαστικά, η επανεμφάνισή τους στη Δύση συνέβη τον 20ο αιώνα. Άλλες νωρίτερα και άλλες αργότερα, άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γνωστές. Στην αρχή, η έλευσή τους έγινε με δόσεις μυστικισμού και αποκρυφισμού. Εξαιτίας αυτής της διάθεσης δημιουργήθηκαν δύο ισχυροί, αντίθετοι πόλοι: η θεοποίηση και η δαιμονοποίηση. Δυστυχώς, συμβαίνει μέχρι σήμερα…
Η γνώση που έρχεται να συμπληρώσει μια άλλη γνώση οφείλει να είναι ευπρόσδεκτη, ειδικά όταν πρόκειται για την υγεία. Είναι ανόητο να πιστεύουμε τυφλά στην αρχαία γνώση και να απορρίπτουμε οτιδήποτε άλλο. Είναι το ίδιο ανόητο να απορρίπτουμε ολοκληρωτικά την αρχαία γνώση και να πιστεύουμε σε οτιδήποτε άλλο.
Στην Ελλάδα, βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, εναλλακτικές μέθοδοι θεωρούνται αυτές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντί της συμβατικής ιατρικής, μπορούν να κάνουν διάγνωση και να δώσουν θεραπευτική αγωγή. Τέτοιες είναι η ομοιοπαθητική και ο βελονισμός. Συμπληρωματικές μέθοδοι ονομάζονται αυτές που συμπληρώνουν – συνοδεύουν την συμβατική ιατρική ή την εναλλακτική μέθοδο για ταχύτερα αποτελέσματα. Αυτές δεν κάνουν διάγνωση και δε συστήνουν φαρμακευτικές αγωγές. Η ρεφλεξολογία, η αρωματοθεραπεία και πολλές άλλες ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Η λέξη θεραπεία και τα παράγωγά της λίγο-πολύ δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται από αυτούς που ασκούν αυτές τις μεθόδους. Δεν πρέπει να ισχυρίζονται ότι θεραπεύουν κάτι συγκεκριμένο αλλά με την προσέγγισή τους φροντίζουν όλο το σώμα. Αυτά ανήκουν στο τυπικό σκέλος.
Στη συνέχεια του κειμένου, χωρίς πρόθεση να αναιρέσω τα παραπάνω, θα χρησιμοποιώ τον όρο «εναλλακτικές θεραπείες» για όλο το φάσμα αυτών των μεθόδων. Οι λόγοι είναι η συντομία και η ευρεία χρήση του όρου που τον καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο και κατανοητό.
Υπάρχει μια μεγάλη λίστα εναλλακτικών θεραπειών. Κάποιες έχουν αρχαία προέλευση και κάποιες άλλες είναι περισσότερο σύγχρονες. Αυτές που έρχονται από τα βάθη των αιώνων εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά από αρχαίους πολιτισμούς. Στην αρχαιότητα, η στενή επαφή των ανθρώπων με το φυσικό τους περιβάλλον οδήγησε στη μελέτη και παρατήρησή του. Αντιλήφθηκαν ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος ενός μεγάλου συνόλου. Οι ίδιοι κανόνες που υπάρχουν γύρω του διέπουν και τον ίδιο. Η ισορροπία των στοιχείων του φυσικού κόσμου κρατάει και τον άνθρωπο σε ισορροπία. Οποιαδήποτε διατάραξη αυτής της ισορροπίας οδηγεί σε διαταραχή, δηλαδή σε ασθένεια. Οι ιατρικές μέθοδοι της εποχής, από την Ασία μέχρι την Αμερική, στηρίχθηκαν σ’ αυτή τη γνώση και οδήγησαν τους θεραπευτές σε φυσικές μεθόδους ίασης των ασθενών.
Αιώνες αργότερα, στην Ευρώπη αρχικά και στη συνέχεια σε όλο το Δυτικό κόσμο, αυτή η πορεία της ιατρικής ανατράπηκε την περίοδο του Μεσαίωνα. Η αρχαία γνώση πολεμήθηκε σφοδρά και σχεδόν εξαφανίστηκε. Κατάφερε να επιβιώσει μόνο μέσα από οικογενειακές παραδόσεις και ελάχιστους πρακτικούς ιατρούς.
Για πολλά χρόνια, οι εναλλακτικές θεραπείες, παρέμεναν στο σκοτάδι. Στην Ασία, η χρήση τους δεν έσβησε όπως στον υπόλοιπο κόσμο και συνέχισαν να τις εφαρμόζουν. Σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη βρήκαν καταφύγιο για αιώνες και έγιναν μόνιμο κομμάτι της κουλτούρας αυτών των λαών. Ευρωπαίοι, όπως ο Marco Polo, οι οποίοι ταξίδεψαν στην ανατολή εκείνη την εποχή έχουν γράψει γι’ αυτές και τα οφέλη που δέχθηκαν.
Ουσιαστικά, η επανεμφάνισή τους στη Δύση συνέβη τον 20ο αιώνα. Άλλες νωρίτερα και άλλες αργότερα, άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γνωστές. Στην αρχή, η έλευσή τους έγινε με δόσεις μυστικισμού και αποκρυφισμού. Εξαιτίας αυτής της διάθεσης δημιουργήθηκαν δύο ισχυροί, αντίθετοι πόλοι: η θεοποίηση και η δαιμονοποίηση. Δυστυχώς, συμβαίνει μέχρι σήμερα…
Η γνώση που έρχεται να συμπληρώσει μια άλλη γνώση οφείλει να είναι ευπρόσδεκτη, ειδικά όταν πρόκειται για την υγεία. Είναι ανόητο να πιστεύουμε τυφλά στην αρχαία γνώση και να απορρίπτουμε οτιδήποτε άλλο. Είναι το ίδιο ανόητο να απορρίπτουμε ολοκληρωτικά την αρχαία γνώση και να πιστεύουμε σε οτιδήποτε άλλο.
πηγη http://www.physio-aid.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου